Samotność w związku, w małżeństwie - przyczyny, objawy, jak sobie radzić?

Samotność w związku, w małżeństwieWchodzimy w związek po to, aby iść przez życie razem, kochać się i cieszyć swoim towarzystwem. Po to, aby stworzyć z kimś nową, wyjątkową rodzinę, spełniać się w niej, realizować i cieszyć każdym dniem. Niestety, bywa i tak, że w naszym, idealnym - wydawać by się mogło - związku, dopada nas samotność. Z czego wynika i jak sobie z nią radzić? Kiedy walczyć o relację, a kiedy lepiej się rozstać?

Człowiek a samotność

Człowiek nie jest stworzony do samotnego życia. Jest istota społeczną, co oznacza, że jego przeznaczeniem jest funkcjonowanie w grupie, parze, w rodzinie. Praktycznie na każdym etapie życia przychodzi nam żyć w jakiejś grupie, na początku jest to rodzina, później grupa rówieśnicza, koledzy z pracy, partner życiowy i nasza nowa rodzina, którą sami tworzymy. Posiadanie jej jest marzeniem wielu osób, niestety nie zawsze nasz związek jest taki, jaki sobie wymarzyliśmy. Bywa i tak, że wkrada się w niego samotność: sprawiająca, że nadal jesteście razem ale jednak osobno… Co się dzieje?

Czym jest samotność w związku?

Mianem samotności w związku określamy uczucie osamotnienia, które towarzyszy nam mimo pozostawania w relacji partnerskiej. Czujemy, że czegoś nam brak, że bycie w związku nie daje nam pełnej satysfakcji. Samotność w związku może pojawić się praktycznie na każdym etapie bycia razem.

Przyczyny samotności w związku

Skąd bierze się samotność w związku? Co powoduje, że wkrada się pomiędzy zakochanych i psuje łączące ich uczucie? Przyczyn jest co najmniej kilka.

Jedną z nich jest brak czasu dla siebie i zaabsorbowanie partnerem: dotyka wiele osób, które są w związku długo lub w krótkim czasie były w kilku związkach i nie mają czasu dla siebie. Będąc z kimś w związku tworzymy wspólną całość, nową jakość, w wielu przypadkach mamy o wiele mniej czasu tylko dla siebie. Jeśli ktoś nie potrafi sobie z tym poradzić, nieświadomie odsuwa się od partnera i nadal żyje jak singiel. W tym czasie zaniedbuje związek, druga osoba czuje się samotna, niedopuszczona do świata partnera. Może również zdarzyć się tak, że po pewnym czasie wychodzi na jaw niedopasowanie partnerów i to na wielu płaszczyznach. Może okazać się, że nie pasujemy do siebie w łóżku, mamy zupełnie inne temperamenty, wyznajemy odmienne wartości lub mamy inne cele w życiu. W takim wypadku dwie osoby żyjące w związku prowadzą niejako samodzielne życie, żyjąc razem, a jednak obok siebie…

Samotność w związku może powodować również rutyna i znudzenie codziennością, zwłaszcza w związkach wieloletnich. Nie każdy pamięta o tym, że o związek należy dbać codziennie, pielęgnować go jak roślinę w ogrodzie. Do poczucia samotności może przyczynić się również, częste dziś, przeciążenie pracą, obowiązkami, pogoń za karierą. W wielu związkach stawia się na karierę i nie zawsze jest to posunięciem złym, zwłaszcza młodzi ludzie pragną dorobić się i żyć niezależnie. Niestety, można zatracić się w pogoni na pieniądzem i zapomnieć o tym, jak ważny jest nasz związek. Niebezpieczna dla związku może okazać się także zmiana ról po pojawieniu się dziecka. Narodziny pociechy to jeden z najpiękniejszych momentów, jakiego doświadczamy w życiu we dwoje, niestety nie zawsze potrafimy się nim należycie cieszyć: oboje. Bywa tak, że kobieta, zaabsorbowana rolą matki: karmieniem i opieką nad dzieckiem, odsuwa od siebie i maluszka męża i ojca. Może wynikać to ze zmęczenia ale i z niepewności, czy partner poradzi sobie z nowymi obowiązkami. Z drugiej strony i mężczyzna może odsuwać się od żony, nie do końca rozumiejąc, jakie miejsce ma zająć w zupełnie nowej rzeczywistości w swojej rodzinie.

Z kolei gdy dzieci dorosną i opuszczą rodzinny dom, pojawić się może tak zwany syndrom opuszczonego gniazda. Obejmuje on uczucie pustki w domu, w którym zostają jedynie rodzice. Do tej pory ich codzienność wypełniało wychowywanie dzieci, które są już samodzielne. Ich zadaniem jest przebudowanie relacji między sobą. Jeśli tego nie zrobią, możliwe, że w ich związku pojawi się samotność, gdyż każdy będzie próbował wypełnić pustkę po wyprowadzce dzieci na swój sposób.

Do powstania uczucia samotności przyczynić się może również wspólne życie po zdradzie. Wybaczenie zdrady i próba zbudowania związku na nowo nie jest zadaniem łatwym. Wymaga wiele cierpliwości i chęci ze stron obu partnerów. Jeśli nie są oni zdecydowani na ten krok, mogą nieświadomie odsuwać się od siebie, pojawić się może samotność, która może pchnąć do kolejnej zdrady.

Jak objawia się samotność w związku?

Jak poznać, że w nasz związek wkradła się samotność? Jak ona się objawia? Samotność w związku jest uczuciem nieprzyjemnym, sprawia, że nie czujemy się w związku szczęśliwi, nie spełnia on naszych oczekiwań i nie pozwala się realizować. Osoby samotne w związku zwykle poszukują szczęścia poza relacją, czy to spędzają czas z rodziną pochodzenia, przyjaciółmi czy posuwają się nawet do zdrady. Ludzie samotni we własnym związku nie muszą się ze sobą kłócić i zwykle tego nie robią. Takie związki dla reszty świata prezentują się wręcz idealnie, para zachowuje wszelkie pozory, są dla siebie mili, pomagają sobie. We dwoje również mogą zachowywać się wobec siebie dobrze, uprzejmie: poprawnie. Mówić sobie „Dzień dobry” i „Dobranoc”, od niechcenia pytać, co w pracy, mówić, co trzeba kupić i że należy odebrać dziecko z dodatkowych zajęć.

Wszystko w porządku? Niekoniecznie. Problem leży głębiej. Zwykle dotyczy osłabienia więzi uczuciowej pomiędzy partnerami, cierpi sfera seksualna ale i emocjonalna, rzadziej okazujemy sobie uczucia lub nie robimy tego w ogóle. Zwykle po pewnym czasie każde z partnerów spędza czas wolny osobno, zakochani coraz to bardziej odsuwają się od siebie, coraz mniej ich łączy.

Czy w mój związek wkradła się samotność?

Nie masz pewności, czy problem samotności nie dotyczy Twojego związku? Odpowiedz na poniższe pytania, aby się upewnić.

  1. Jestem w związku ale czuję się bardzo samotna/y, jakbym była/był singielką/singlem.
  2. Obecny związek nie daje mi w 100% satysfakcji.
  3. Niewiele czasu spędzamy wspólnie z partnerem, każdy z nas ma swoje sprawy i pasje.
  4. Brakuje mi bliskości partnera na co dzień, rzadko się przytulamy, całujemy.
  5. Czuję się osamotniona/y, nawet, gdy jesteśmy razem.
  6. Często mam poczucie, że partner tak naprawdę mnie nie rozumie.
  7. Coraz częściej myślę, czy mój związek ma sens.

Jeśli na co najmniej 3 pytania udzieliłaś/eś odpowiedzi twierdzącej, bardzo możliwe, że Twój związek nawiedziła samotność jednostki… Poniżej kilka rad, z których z pewnością powinnaś/powinieneś skorzystać.

Jak sobie radzić - jak walczyć z samotnością w związku?

Walka z samotnością w związku nie jest łatwa ale warto dołożyć wszelkich starań, aby uratować swój związek. Warto rozpocząć od zastanowienia się nad tym, jak obecnie wygląda nasz związek, jak było dawniej i dlaczego zmagamy się z obecnym stanem rzeczy. Co takiego się wydarzyło, że odsunęliśmy się od siebie, że tak źle czuje się w związku? Zastanów się nad swoją postawą oraz tym, jak zachowuje się partner. Nie generalizuj, nie wyolbrzymiaj, postaraj się o obiektywizm. Nazywaj uczucia i zapamiętaj je, aby móc porozmawiać o nich z partnerem. Jeśli wiesz już o czym i jak chcesz porozmawiać z ukochaną osobą, przygotuj się do tej dyskusji. Możesz przygotować romantyczną kolację lub zadbać o to, by nikt Wam nie przeszkadzał, np. poprosić dziadków o opiekę nad dziećmi. Prowadź rozmowę spokojnie, nazywaj emocje, przywołuj konkretne sytuacje, nie generalizuj.

Mów, dlaczego źle się czujesz, co chcesz zmienić w Waszym związku, np.: „Wydaje mi się, że ostatnio mniej czasu spędzamy razem. Smutno mi, gdy wychodzisz z kolegami, a ja zostaję sama. Chciałabym, abyśmy spędzili weekend razem, może wyjedziemy nad morze, co o tym myślisz?” albo „Czuję, że odsuwamy się od siebie i źle mi z tym. Chciałbym, abyśmy spędzali razem więcej czasu, może jutro zjemy razem obiad na mieście, a wieczorem pójdziemy do teatru?”. Warto również rozważyć możliwość skorzystania z fachowej pomocy, tj. wybrać się wspólnie na terapię psychologiczną dla par. nie wstydźcie się korzystać z pomocy, prosić o nią. Stawką jest Wasz związek, Wasza miłość.

Kiedy lepiej się rozstać?

Czy zawsze udaje się wygrać z samotnością w związku? Niestety nie. Praca nad naprawą relacji powinna być prowadzona przez oboje partnerów z jednakowym zaangażowaniem. Jeśli jedna osoba chce uratować związek ale druga nie wykazuje chęci i inicjatywy, nasze plany mogą pozostać niespełnione. Co wtedy? W takim wypadku lepszym rozwiązaniem okazuje się podjęcie trudnej ale ważnej decyzji o zakończeniu związku.

Samotność w związku nie jest uczuciem przyjemnym, trwająca wiele lat może prowadzić do wielu negatywnych skutków, w tym pogorszenia samooceny, spadku pewności siebie, a nawet depresji. Jeśli męczy się samotność w związku, porozmawiajcie szczerze, ratujcie Wasz związek. To, co możecie zyskać to relacja jeszcze dojrzalsza, piękniejsza i trwalsza.

Marlena Mokras
Kobieta, mama, żona, psycholog, pedagog, nauczyciel - kolejność nieprzypadkowa. Pasjonatka zdrowego stylu życia, lubiąca (chyba jak każda kobieta) śledzić trendy modowe i urodowe.

Komentarze

Asia
Jesteśmy małżeństwem od 3 lat, na początku bardzo się kochaliśmy i wspólnie robiliśmy wszystko. Odkąd pojawiła się nasza córka mąż diametralnie się zmienił... wieczne wymówki, że jest zmęczony, więc seksu nie będzie, aż odkryłam, że ogląda pornogarfię. Byłam w szoku, czułam się zdradzona, ale przepracowałam to. Mimo to problemy łóżkowe dalej mamy, mąż ciągle siedzi na telefonie, nie chce się przytulać itd. Wynajęłam nawet testerkę wierności ale ona potwierdziła, że nie ma opcji by mnie zdradzał. Przez brak czułości, namiętności z jego strony zaczęłam się od niego odsuwać. Teraz on zaczął bardziej zwracać na mnie uwagę, proponować wspólne spędzanie czasu, ale ja nie umiem się przełamać i przestać być dla niego chłodna. Czuję, że go kocham, ale nie umiem dawać mu takiej czułości jak kiedyś.
Magda
22 lat po ślubie. Łączy nas hipoteka i dwie dorosłe córki. On lubi inaczej spędzać wolny czas niż ja. Nic nie robimy razem. Nie pamiętam kiedy się szukaliśmy. Wieczne zakazy, gorzej niż w więzieniu. Coraz częściej myślę o rozwodzie... w sumie czekam aż młodsza córka zda maturę i dostanie się na studia.
Gaga
U mnie też samotność, nigdzie nie wyjeżdżamy, więcej czasu siedzą z sąsiadem, który lubi wypić niż ze mną. Nawet o 20 rocznicy ślubu zapomniał - przykro
Kika
.... czytam to i ja chyba naprawdę jestem twarda... wystarczy wyjść z domu by nie mieć depresji.. jest tylu ludzi z którymi można się pouśmiechać :) poza tym życie tu to chwila.. co tam te 60 może 80 lat.. daj Boże tylko zdrowie.. w niebie tak nie ma małżeństw tak mówi Pismo Święte.. śluby są tylko tu.. potem jesteśmy już wolni i szczęśliwi :)
Ksenia
4 lata po ślubie, 10 w związku. Mąż zachowuje się jakbym była niewidzialna. W pędzie za pieniądzem kręci się jego życie, a po pracy wszelki wolny czas spędza z kolegami. Jesteśmy ludźmi zamożnymi, nie musi wciąż biegać za pieniędzmi. Całe życie dostosowuje do swoich kolegów, wakacje tylko jeśli koledzy jadą, każda sobota, wolny wieczór z kolegami. Od 2 lat nie wyszliśmy nigdzie razem sami na kolacje. Dzieci nie mamy, możliwości wręcz nieograniczone, a moje wieczory wyglądają tak, że siedzę ciągle sama w domu. Wszelkie sprawy domowe zepchnął na mnie, mimo, że również pracuje zawodowo. Płacze pisząc to, bo już ciężko mi uwierzyć w ratunek dla tego związku. Nikogo nie zmuszę żeby mnie kochał :(
Ania
20 lat związku i przegrałam ze smartfonem, nie spędzamy razem czasu, nie rozmawiamy o problemach. Mąż wstaje telefon, łazienka telefon, posiłki telefon, spacer telefon (gry online)
Marcin
Od 20 lat w małżeństwie z kobietą uzależnioną od działalności charytatywnej. Jestem ojcem i matką. Jestem mężem wspierającym żonę we wszystkim co robi i potwornie nieszczęśliwym w samotności.
Ona spełniająca się w pracy zawodowej (opieka nad osobami wymagającymi specjalnej troski), w prowadzenie polonijnej szkoły i do tego w działalność lokalnej parafii oraz organizacji wspierającej kobiety po przejściach.
Nie mam problemu z prowadzeniem domu, robię to dla dzieci. Ale mam problem z samotnością i rozmowami jedynie o jej życiu, zerowym zainteresowanie m mną, moim życiem i zdrowiem. Rozmowy na ten temat kończą oskarżeniem mnie o atak na jej wolność "Jak chcesz, mogę przestać pracować". Jestem bezradny i zrezygnowany.
Mix
Larysa ale nie zabraniaj mu tego on nie robi nic złego. Nie traktuj tego jak zdradę spróbuj sama czasem. Możesz to zrobić przed nim. To w nas wpajają, że samozaspokojeni e jest czymś złym. Oczywiście co za dużo to nie zdrowo ale wszystko w granicach rozsądku.
Ciekawy
Przepraszam, że tak pytam ale mam wrażenie, że często blokujemy się na drugą osobę, wtedy kiedy powinniśmy się otworzyć i właśnie wtedy popadamy w samotność. Wiadomo, to nie bierze się z nikąd, pary mają problemy, które, jeśli nie są rozwiązywane, często się nawarstwiają. Najgorszy w tym wszystkim jest brak komunikacji i umiejętności dawania oraz przyjmowania tego co daje druga osoba. Skoro zdecydowaliśmy się być razem to czy tak ciężko jest czasem posłuchać swojego partnera lub partnerki? Nie zastawiać się na przekór, jeśli on lub ona daje jakieś propozycje, mówi o czymś, nie komentować, tylko po prostu wysłuchać i się zgodzić, powiedzieć: - fajny pomysł, tak zróbmy to!
Ciekawy
Do Rozczarowanej: Co Cię rozczarowało? Próbowaliście rozmawiać? Próbowałaś powiedzieć co chciałabyś żeby się zmieniło?
Rozczarowanie
Z rozczarowania przeszłam do samotności w związku. Nawet nie chce mi się zabiegać o wspólny czas. Chce żeby to on mnie zostawił. Męczę się...
Florka
Kolejne lata mijają w samotności i depresji. My nawet ze sobą nie rozmawiamy. Wszystko nas dzieli, oprócz dzieci. Tylko dla nich w tym tkwimy, choć byłoby lepiej oszczędzić im tej fikcji. Aż się boję, jak one w przyszłości będą funkcjonować. Bo przecież widzą, że mama z tatą nie rozmawiają ze sobą, nie śpią że sobą. Nie odejdę, bo mąż nie raz straszył, że się zabije. Nie odejdę bo martwię się, że sobie coś zrobi, że będzie nieszczęśliwy. Nie odejdę bo boje się, że teściowa tego nie wytrzyma. Nie odejdę bo nie chce słuchać czyichś rad, pouczeń, prób naprawiania tego czego już nie da się naprawić. Pragnę by mój mąż był szczęśliwy. Pragnę być spokojna i szczęśliwa dla moich dzieci
Niestety tkwię w tym... ile jeszcze? :(
John
10 lat małżeństwa
Żonę kocham i robiłem dla niej wszystko nigdy to nie było docenione... wręcz przeciwnie wieczne pretensje ze nie ma wsparcia... a ja od zawsze stawiałem na życie prywatne: nie przelewa się nam ale tez nie jesteśmy biedni, pracuję od poniedziałku do piątku nigdy nadgodzin albo dodatkowej pracy, wszystko po to by jak najwięcej czasu spędzać razem. Cale 10 lat towarzyszyło mi uczucie, że o mnie nie zabiega, nigdy nie okazała zazdrości, przez cały ten okres czułem to i wmawiałem sobie ze mi się "wydaje" (i dalej obserwowałem ludzi jak się przytulają, jak żony innych mężów ich podziwiają, zabiegają o nich ... nigdy tego nie doświadczyłem. Aż w końcu od roku już nie mogę z tym żyć... kilka razy miałem myśli samobójcze ponieważ bardzo kocham żonę.. chyba bez wzajemności (choć ona zawsze mówi mi, ze mnie kocha... tylko mówi, to że jestem na tym świecie zawdzięczam tylko dzieciom... mamy troje wspaniałych dzieci... i zawsze bylem przy nich ta tyle ile to było możliwe.. i odciążałem żonę w "obowiązkach" (nie jestem stereotypowy, pomagam i akceptuję domowe obowiązki - wspólne... jednak jak się okazało po 8 latach dowiedziałem się podczas jednej z kłótni, że żona nigdy nie doświadczyła pomocy z mojej strony, bardzo mnie to zraniło, ponieważ (nie chcę się tutaj porównywać) ale wiele nocy też zarwałem przy płaczących dzieciach, żeby tylko żona mogla odpocząć. Dziś patrząc na siebie to mam wrażenie ze każdy z nas by odszedł ale trwa w tym dla dzieci(ja tez mam takie myśli tylko za każdym razem kiedy się pojawiają przychodzi nostalgia ponieważ nadal bardzo kocham żonę i wiem ze kiedy to się zakończy, kiedy już wychowamy dzieci to odbiorę sobie życie bo nie wyobrażam sobie życia bez niej a ona mnie (tak czuję) nie kocha. Nie mogę pogodzić się z tym, że zawsze wyobrażałem sobie ze będę "nowoczesnym" mężem i na prawdę starałem się nim być, a jednak to nie zostało docenione.. czuje się jak by żona stawiała mnie na równi z osobami uzależnionymi od gier, alkoholu, a takim nie jestem. Moje ostatnie tłumaczenie czuję, że tak jest to, że nie jestem wysportowany a wydaje mi się ze żona potrzebuje faceta z six pakiem na brzuchu, a nie latającego z mopem w domu. (Nie chce tego dodawać, ale na pewno pojawia się głosy, ze jest nie zaspokojona. I czy ona swoje fantazje spełnia to nie mnie to oceniać ale zawsze dbam o jej satysfakcję z współżycia i to mi się udaje lepiej niż jej)
Marzena
Także jestem samotna w związku, 22 lata małżeństwa. Panowie, wystarczy objąć kobietę, powiedzieć jej coś miłego, złapać za rękę, przytulić, czy to naprawdę tak wiele??? Ja nie doświadczam tego od ok. 15 lat, najbardziej żal mi samej siebie, życie mija, a ja sama obok faceta, który kiedyś nawet sam mnie potrafił pocałować, żal, żal.
Przemysław
7xtak w związku z toksyczną kobietą. Czuję się nie tylko samotny, ale również oszukany i wypalony. Zmarnowane nadzieje. Z jej strony czysty egoizm i zero empatii.
Anna
Czytam powyższe wypowiedzi i widzę, że bardzo dużo zwiazków dotyka samotność. Zazwyczaj są to związki z dłuższym stażem.
Mój problem jest taki ze nie minął jeszcze rok po ślubie, a już czuję się Samotna.Prawie nie uprawiamy seksu, a my jesteśmy po przejściach - on ma dzieci, ja też. Moje dzieci są już prawie dorosłe, a jego są male z dala od niego bo jest razem ze mną zagranicą.
Najgorszym uczuciem którego doświadczyłam jest samotność w związku, życie ze sobą ale jednak bardziej kolo siebie.
Zaczynam mieć depresję, nie rozumiem jak do tego doszło w tak krótkim czasie. Próby rozmowy praktycznie sprowadzają się do spięć, nie rozumiemy się nawzajem. Nie wiem czy się uda uratować ten związek.
Sandra
Samotność w związku może się zdarzyć każdemu, ale powody mogą być różne. Najgorzej jest według nie, kiedy partnerzy po prostu oddalają się od siebie i nie czują potrzeby bycia razem. To oczywiście może się zdarzyć, bo wszyscy się zmieniamy z czasem, ale bywa, że trudno przeskoczyć fakt, że jesteśmy innymi ludźmi niż wtedy, kiedy się poznaliśmy. Drugim powodem może być po prostu kryzys. Czasami, kiedy zmieniamy się, czujemy się niezrozumiani i samotni. To dlatego, że jeszcze nie do końca uświadomiliśmy sobie kierunek zmian, które w nas zachodzą i nie potrafimy się w tym odnaleźć. Mnie bardzo pomogła terapia w Psychologgii. Dzięki regularnym rozmowom z terapeutą lepiej zrozumiałam siebie. Przestałam się tak skupiać na spięciach w związku i zajrzałam do swojego wnętrza.
https://www.psychologgia-plus.pl/
MS
Witam! Czytałam wcześniejsze komentarze. Jestem w czwartym małżeństwie. Pierwszy mąż alkoholik, drugi sexoholik, trzeci oszust internetowy i w końcu czwarty- zazdrosny, kontrolujący z humorami, 15l l starszy ode mnie. Nie ma między nami żadnych wielkich emocji uczyć. I to chyba jest najlepsze w tym związku, jesteśmy w miarę uprzejmi dla siebie, on prowadzi życie w int z rozbierającymi się paniami, ja większość czasu pracuję. Umówiliśmy się, że kiedy wracam do domu, to koleżanki męża nie piszą bo żona jest, sex też jest planowany tak, żeby każde miało to czego potrzebuje od czasu do czasu. Wyjeżdżamy razem na urlop, jesteśmy uprzejmi, zwiedzamy, wymieniamy opinie. Po ten znowu każde robi swoje, oddzielne pokoje itd. Ale jest dobrze. Po tych doświadczeniach mogę powiedzieć, że jak uda się dojść do momentu, że miłość to tylko działanie chemiczne na mózg, które mija widzimy świat inaczej.
Mala
U mnie jest tak samo od początku najważniejsi są dla niego koledzy i alkohol, ja się nie liczę moje zdanie również grunt mieć uprane ugotowane a nawet już jak ugotowane to musi być podstawione pod pysk bo inaczej będzie głodny chodził a nie zechce nic z tym zrobić. Grunt żeby był internet telefon i nic więcej Netflix na każdym kroku. To wierutny kłamca już sama nie wiem co jest prawda okłamuje mnie na każdym kroku, jeśli chodzi o jego prace reszta Sue nie liczy. Czuje się sama będąc z nim, ma ogromny dom w totalnej ruinie, nie chce mu się nic w nim robić najważniejsze to spędzanie czasu z kumplami i picie.
Larisa
Od 16 lat jestem w małżeństwie. Na początku było super jak zawsze, potem ślub, dziecko. Gdy byłam w ciąży nakryłam męża jak "zadowala się sam" pomimo ze nie było przeciwskazań do bliskości a ja jak większość kobiet miałam niepohamowany apetyt. Chciałam wtedy odejść bo czułam się zdradzona pomimo ze rozmawialiśmy niejednokrotnie na ten temat. W naszym związku nie było tematów "tabu" przynajmniej z mojej strony. Jednak zostałam, urodziłam dziecko by po 2 latach znowu doznać szoku tym razem mąż zamiast mnie wolał zadowalać się z kobietami z internetu. Znowu dałam szansę. Obwiniałam siebie, próbowałam tłumaczyć jego zachowanie. Obiecywał że z tym skończy ext. znowu dałam szansę. Lata mijały a w nasz związek wkradła się coraz większa samotność ja praca, dom, dziecko a on praca, komórka, komputerowe gry. Na próżno godziny rozmów błaganie, proszenie o chwilę zainteresowania . Lata mijały aż do ubiegłego roku, aż nakryłam męża jak znowu ogląda laski z neta świadczące usługi na godziny wtedy nie miał wyjścia i w końcu po 16 latach małżeństwa dowiedziałam się ze robi to od zawsze, nawet od czasu nim się nie znaliśmy. Był szok, łzy i ogromny ból. I znowu dałam szansę i niestety minęło 8 miesięcy, a moje życie w niczym się nie zmieniło. Dalej jestem w związku aż do dzisiaj - coś we mnie pękło nie mam i już nawet nie chcę mieć siły by walczyć, mieć nadzieję bo w sumie na co ?! Nikogo i nic na siłę nie zmienisz. Najgorsze to żebrać o zainteresowanie i chwilę uwagi...