Nimfomania czyli hiperseksualność. Kim jest nimfomanka, nimfoman?

NimfomaniaNimfomania nazywana jest również hiperseksualnością, dotyczy zwykle kobiet i obejmuje - potocznie rzecz ujmując  - uzależnienie od stosunków seksualnych. Nimfomanka (nimfoman) odczuwa silną i praktycznie nieustanną potrzebę odbywania zbliżeń seksualnych. Bywa ona na tyle silna, że może zaburzać zaspokajanie innych potrzeb podstawowych, w tym snu, jedzenia i picia.

Uzależnić się można praktycznie od wszystkiego: alkoholu, narkotyków, papierosów, gier komputerowych, telefonu, zakupów, słodyczy, odchudzania… Naszym uzależnieniem można stać się również seks. Ta intymna sfera funkcjonowania, jaką jest życie seksualne, może stać się przedmiotem uzależnienia, zaliczanego do dysfunkcji seksualnych, które może prowadzić do poważnych skutków oraz zwykle wymaga stosownej terapii.

Nimfomanki stosunki seksualne przedkładają ponad wszystko, nie odczuwają głodu i zmęczenia ale stałe pobudzenie seksualne. U mężczyzn tego typu zaburzenie określa się mianem satyryzmu. Sam popęd to jednak nie wszystko. Osoby, które cierpią na nimfomanię nierzadko posiadają różnorodne fantazje erotyczne, czasem wyjątkowo odważne i rozbujałe, co prowadzić może do trudności w życiu społecznym. Ich kontakty seksualne mogą być przypadkowe, rzadko obcują one seksualnie jedynie ze swoim partnerem, bardzo często jest to przygodny seks, kontakty są powierzchowne, pozbawione emocji i służą jedynie zaspokojenia nadmiernych potrzeb seksualnych.

Osoby takie wchodzą oczywiście w związki, zakładają rodziny ale napotykają na wiele trudności w życiu społecznym, rodzinnym, emocjonalnym.

Nimfomania może mieć charakter przejściowy ale i przewlekły, wtedy zazwyczaj wymaga postawienia stosownej diagnozy oraz podjęcie leczenia w tym terapii psychologicznej. Zaburzenie to dotyczy osób o każdej orientacji płciowej, zarówno hetero- jak i homo- czy biseksualnych. Szacuje się, że na nimfomanię cierpi około 3-5% kobiet, jednak jedynie około 1% przyznaje, że podjęło terapię z racji swojego zaburzenia.

Objawy nimfomanii

Do objawów nimfomanii należy - wspomniane już wcześniej - nadmiernie często odbywanie stosunków płciowych, w jakich partner traktowany jest przedmiotowo: jako "środek" do zaspokojenia potrzeb. Nimfomanki rzadko angażują się emocjonalnie w akty płciowe, lubią jednak w ich trakcie realizować swoje fantazje, nierzadko obejmujące dewiacje seksualne np. zachowania masochistyczne. Poza zbliżeniami seksualnymi nimfomanki realizują się także poprzez masturbację, która może być wyjątkowo częsta i intensywna. W dzisiejszych czasach na znaczeniu zyskuje również pornografia oraz cyberseks jako formy zaspokojenia seksualnego coraz częściej wykorzystywane przez nimfomanki.

Jak zachowuje się nimfomanka?

Nimfomanka zwykle jest to osoba wybujała seksualnie, w rozmach nawiązuje do seksu poprzez różnego rodzaju aluzje. Nimfomanki mogą być kokietkami, lubić flirtować. W chwilach wyjątkowego pobudzenia seksualnego mogą działać impulsywnie, posuwać się do agresji słownej i fizycznej. Bywa również tak, że nimfomanka doskonale "maskuje" swoje skłonności, wydaje się nam cicha, skromna i nawet nieco zakompleksiona, a tak naprawdę boryka się z nimfomanią.

Nie mniej jednak obserwuje się nagminne myślenie o seksie, czytanie tego typu książek, oddawanie się fantazjom, wyobrażanie sobie stosunków płciowych lub aktów masturbacji.

Nimfomanka
Nimfomanka

Nimfomanka dąży do odbycia stosunków płciowych niejako za wszelką cenę, pragnie je urozmaicić, a jeśli podniecenie jest zbyt silne, chce po prostu dać upust swojemu podnieceniu. Zdarza je się tracić kontrolę nad swoim życiem, nie tylko sferą seksualną. Nimfomanki borykają się również z wieloma trudnościami emocjonalnymi, w tym wyrzutami sumienia, jakie mogą pojawić się przed zbliżeniem, jak i krótko po nim. Mogą pojawić się trudności z koncentracją, problemy z jedzeniem i spaniem.

Nimfomania może współistnieć z innymi zaburzeniami, w tym z innymi uzależnieniami, depresją, zaburzeniami osobowości ale i zaburzeniami lękowymi, w tym nerwicami. Bardzo często współdiagnozuje się zaburzenie obsesyjno-kompulsywne, zwane dawniej nerwicą natręctw. Chory odczuwa lęk i tylko zaspokojenie seksualne jest w stanie go zniwelować. Dąży więc do stosunku czy aktu masturbacji, aby pozbyć się lęku ale tylko napędza jego spiralę. Diagnozuje się nią również czasami w "towarzystwie" osobowości z pogranicza typu borderline.

Nimfomania stanowi zaburzenie psychiczne, które wymaga postawienia diagnozy oraz dobrania odpowiednich metod leczenia, w tym terapii psychologicznej. Jej diagnozowaniem zajmuje się zespół specjalistów, w tym lekarz psychiatra oraz seksuolog. Można udać się także na konsultację do ginekologa oraz wykonać podstawowe badania, w tym poziom hormonów.

Przyczyny nimfomanii

Skąd bierze się nimfomania? Dlaczego niektóre kobiety odczuwają tak silny popęd seksualny, który realizują w różny, czasem niezgodny z normami społecznymi sposób? Choć geneza nimfomanii nie jest dla badaczy jasna, stwierdzić można, że czynnikami ryzyka rozwoju tego zaburzenia mogą być:

  • stwierdzone medycznie zaburzenie w wydzielaniu hormonów, w tym nadmierna produkcja serotoniny i dopaminy, co skutkuje silnym pobudzeniem seksualnym, odczuwanym bardzo często lub cały czas;
  • posiadanie licznych kompleksów, związanych z własnym ciałem i seksualnością, podejmowanie nadmierne często kornaków seksualnych ma pomóc nam w zaakceptowaniu siebie, zwiększeniu swojej atrakcyjnościach w oczach płci przeciwnej;
  • społecznie nabyta niechęć do płci przeciwnej, np. na skutek wychowania czy doświadczenia traumy emocjonalnej (molestowania, gwałtu) - w tym wypadku nadmiernie często podejmowane powierzchowne kontakty seksualne mają służyć upodleniu drugiej strony, odgrywaniu się za to, co nas spotkało;
  • niska pewność siebie oraz niska samoocena, trudności w akceptacji siebie oraz mała wiara we własne możliwości: bardzo często u podnóża takiego stanu rzeczy leży nasza przeszłość lub aktualna sytuacja życiowa - trudności zawodowe, finansowe, niepowodzenia towarzyskie, itp. Częste uprawianie seksu ma za zadania odwrócić uwagę od tych przykrych kwestii, poprawić nam nastrój oraz dać upust negatywnym emocjom;

Jak działa mechanizm nimfomanii?

Okazuje się, że dokładnie tak samo, jak w przypadku każdego innego uzależnienia behawioralnego. W trakcie oddawania się przedmiotowi uzależnienia, w tym wypadku zbliżeniom płciowym czy masturbacji, wydzielają się neuroprzekaźniki, czyli w tym wypadku endorfiny, zwane hormonami szczęścia. Odpowiadają one za odczuwanie silnej przyjemności, radości, euforii, spełnienia i tym samym… w przyszłości dążymy do powtórzenia tego przyjemnego odczucia.

Hiperseksualność
Hiperseksualność

Skutki nimfomanii

Nimfomania traktowana jest jako zaburzenie psychiczne: dewiacja seksualna oraz uzależnienie behawioralne. Może ona wpływać niekorzystnie na wiele sfer naszego życia.

Do negatywnych skutków nimfomanii zaliczyć możemy:

  • trudności w zbudowaniu związków monogamicznego, nimfomanki bowiem zwykle obcują z wieloma partnerami;
  • urazy mechaniczne narządów płciowych, związane z częstym uprawianiem seksu czy oddawaniu się masturbacji;
  • zwiększone ryzyko zachorowania na choroby, przenoszone drogą płciową, w tym HIV oraz AIDS;
  • ryzyko popadnięcia w inne zaburzenie, w tym uzależnienia, depresję czy nerwice;
  • zwiększone ryzyko popadnięcia w trudności finansowe, zwłaszcza, gdy nimfomanka korzysta z usług agencji towarzyskich;
  • zwiększone ryzyko popełniania czynów prawnie i moralnie zabronionych, w tym gwałtu czy rozpowszechniania pornografii.

Terapia nimfomanii

Jak widzimy, nimfomania jest zaburzeniem poważnym, skutkującym wieloma negatywnymi aspektami w naszym życiu. Wymaga więc stosownej terapii oraz dobrania metod leczenia. W wielu przypadkach niezbędne jest podjęcie farmakoterapii, czyli wprowadzenia leków, zmniejszających popęd płciowy poprzez stosowanie mechanizmy wychwytu zwrotnego serotoniny. Leki wprowadza się zazwyczaj w przypadkach, w których nimfomania prowadzi do działań niezgodnych z prawem i normami społecznymi, np. zdrad, gwałtów, molestowania lub godzi w nasze zdrowie, np. nadmierna masturbacja.

Uzupełnieniem farmakoterapii jest oczywiście terapia psychologiczna lub/i spotkania z seksuologiem. Zwykle podejmuje się jednocześnie terapię indywidualną oraz grupową. Terapia prowadzona może być w różnych nurtach, zwykle skupiamy się na terapii psychodynamicznej lub poznawczo-behawioralnej. Celem terapii jest uświadomienie sobie własnych przekonać oraz motywów działań. Następnie osoba cierpiąca na nimfomanię uczy się radzić sobie z negatywnymi emocjami, w tym lękiem w sposób inny niż zbliżenia seksualne. Cenna jest także praca nad umiejętnościami interpersonalnymi, w tym radzeniem sobie ze stresem.

Wiele kobiet obawia się wizyty u specjalisty, nie chce mówić o tak intymnej sferze słownego życia, jak zdrowie seksualne. Pamiętajmy jednak, że sfera seksualna stanowi niezwykle istotny element naszego życia, należy więc dołożyć starań, aby dawała nam satysfakcję ale i nie powodowała trudności w innych sferach.

Marlena Mokras
Kobieta, mama, żona, psycholog, pedagog, nauczyciel - kolejność nieprzypadkowa. Pasjonatka zdrowego stylu życia, lubiąca (chyba jak każda kobieta) śledzić trendy modowe i urodowe.

Komentarze